"Хүн ам нийслэл орчимд төвлөрч, төв, орон нутгийн хөгжил жигд биш, шилжилт хөдөлгөөний дийлэнхийг хөдөлмөрийн насны залуучууд бүрдүүлж, орон нутагт үйлдвэрлэл, бизнес эрхлэх боломж хумигдаж байна. Мөн хүн амын 57 хувь нь орон нутагт суурьшиж байгаа ч цаашид буурах хандлагатай байна. Жишээлбэл: 1990-2001 онд 123 сумын хүн ам механик өссөн бол 2001-2012 онд 254 сумын хүн ам буурч, нийт 330 сумаас 192-т 2 км2 тутамд 1 хүн ноогдож байна.
            Хот хөдөөгийн хөгжлийн түвшиний ялгааг бууруулах нь орон нутагт ядуурал, ажилгүйдлийг бууруулах, өрхийн сарын дундаж орлогыг өсгөх, бараа бүтээгдэхүүний үнийн ялгааг арилгах, боловсрол, эрүүл мэндийн үйлчилгээний чанар, хүртээмжийг сайжруулах шаардлагатай" гэсэн дүгнэлтийг Монгол Улсын хөгжлийн урт хугацааны бодлого /төсөл/-д тусгажээ.  Энэ нь гурван сая хүн амтай, 15 сая км2 газар нутагтай, асар их байгалийн баялагтай, эх газрын хөгжиж байгаа жижиг орны дүр төрх юм.
            Тиймээс бид энэ хурдацтайгаар төв рүү чиглэсэн их нүүдлийн хөдөлгөөнийг саармагжуулж, төвд цугларсан төвлөрлийг сааруулж, төрийн зөв бодлогыг боловсруулах нь зүйн хэрэг юм. Иймд орон нутгийн бие даасан байдлыг бэхжүүлж, өөрөө удирдах ёсыг хөгжүүлж, түүний эдийн засаг, санхүүгийн үндсийг бэхжүүлэх явдал ямар үүрэг ач холбогдолтойг судалж, эрх зүйн орчныг шинэчлэх талаар тусгахыг зорив.

Орон нутгийн бие даасан байдал, эрх зүйн орчин
Төвлөрлийг сааруулах
Урт хугацааны бодлого
Шийдвэрлэх арга